Wie ben ik?
Mijn naam is Mijke Zonneveld. Geboren en getogen in Arnhem.
Een dromerig, rustig en vrolijk kind was ik. Altijd in mijn hoofd bezig en vooral heel veel muziek, zowel in mijn hoofd als om me heen. Overal hoorde ik klanken in.
Toen ik 8 jaar was mocht ik op de muziekschool bij de "instrumentenparade" een instrument kiezen. Mijn voorkeur ging gelijk uit naar een strijkinstrument, want daar kun je zo mooi op zingen! Nadat ik ook de cello had geprobeerd, wist ik het zeker: "het wordt de cello, want daar mag je bij zitten!" (tja, wij cellisten zijn ook liever lui dan moe ;-)
Na een jaar op de muziekschool les te hebben gehad kwam ik terecht bij mijn "cellopapa" Robert Dispa op de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Bij hem heb ik alle ruimte gekregen om me te ontwikkelen op de cello.
Tijdens mijn conservatoriumstudie in Den Haag was daar mijn "cellomama" (methodiekdocente) Anne van Laar. Uren en uren bracht ik observerend door bij haar (Suzuki)cellolessen aan het Koorenhuis. En toen voelde ik: dít wil ik ook! Lesgeven aan (jonge) kinderen en volwassenen die net als ik verliefd zijn op de cello. Ze datgene meegeven wat ik vroeger ook heb meegekregen. Een uitlaatklep, een instrument dat bij je hoort en waar je zelf de klanken mee kunt maken die je in hoofd hebt, iets wat je verbindt met anderen waar je samen mee muziek kunt maken. Dat is wat ik hoop te bereiken met mijn lesgeven; een kleine bijdrage te kunnen leveren aan de emotionele ontwikkeling van mensen en ze zo een beetje "rijker" te maken.
Een dromerig, rustig en vrolijk kind was ik. Altijd in mijn hoofd bezig en vooral heel veel muziek, zowel in mijn hoofd als om me heen. Overal hoorde ik klanken in.
Toen ik 8 jaar was mocht ik op de muziekschool bij de "instrumentenparade" een instrument kiezen. Mijn voorkeur ging gelijk uit naar een strijkinstrument, want daar kun je zo mooi op zingen! Nadat ik ook de cello had geprobeerd, wist ik het zeker: "het wordt de cello, want daar mag je bij zitten!" (tja, wij cellisten zijn ook liever lui dan moe ;-)
Na een jaar op de muziekschool les te hebben gehad kwam ik terecht bij mijn "cellopapa" Robert Dispa op de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Bij hem heb ik alle ruimte gekregen om me te ontwikkelen op de cello.
Tijdens mijn conservatoriumstudie in Den Haag was daar mijn "cellomama" (methodiekdocente) Anne van Laar. Uren en uren bracht ik observerend door bij haar (Suzuki)cellolessen aan het Koorenhuis. En toen voelde ik: dít wil ik ook! Lesgeven aan (jonge) kinderen en volwassenen die net als ik verliefd zijn op de cello. Ze datgene meegeven wat ik vroeger ook heb meegekregen. Een uitlaatklep, een instrument dat bij je hoort en waar je zelf de klanken mee kunt maken die je in hoofd hebt, iets wat je verbindt met anderen waar je samen mee muziek kunt maken. Dat is wat ik hoop te bereiken met mijn lesgeven; een kleine bijdrage te kunnen leveren aan de emotionele ontwikkeling van mensen en ze zo een beetje "rijker" te maken.
